reserveer hier
DAT HET WAS
Een nieuwe tekst van Olivier Herter. Een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot.
Het werk volgt een ik-figuur die de vertelling als handeling aangrijpt om diens verscheurde binnenwereld en verdrongen verleden te begrijpen, ordenen en structureren. De tekst is tot stand gekomen met ondersteuning van Fonds Podiumkunsten en Nederlands Letterenfonds. Tijdens het studiowerk zet Olivier Herter samen met Luca Bryssinck de eerste stap van de geschreven tekst naar de vloer.
“Het huis is het huis is het huis. Het huis is leeg, maar ik ben gebleven dit keer. Niet voor de eerste keer ben ik thuis gebleven, maar voor het eerst ben ik in het huis gebleven dat anderen verlieten. […] Ik zit in dit lege huis. De gordijnen zijn van de muren getrokken; alleen de stofwolken, plukken haar achter weggetrokken meubels vandaan zijn overgebleven.”
Olivier Herter (1995) werkt als podiumkunstenaar, librettist en schrijver van proza, poëzie en theaterwerk. In zijn teksten exploreert hij taal als handeling in de tijd, resulterend in ritmische denkoefeningen van zoekende sprekers.
KARTINI
Theatrale bewerking van de briefwisseling ‘Door duisternis tot licht, gedachten van Raden Adjeng Kartini’. Voorgelezen door Isabelle Houdtzagers.
De meeste Nederlanders hebben nog nooit van de Javaanse Raden Adjeng Kartini (1879-1904) gehoord, maar 250 miljoen Indonesiërs weten heel goed wie zij is. Ze heeft zelfs een eigen nationale feestdag op 21 april. ‘Haar brieven liggen in Leiden klaar om ontdekt te worden, voor eenieder die zich wil laten inspireren door een stem uit het verleden die zich met ironie en empathie inzette voor de rechten van alle mensen’, schrijft Paul Bijl in tijdschrift De Boekenwereld. Kartini formuleerde in haar brieven scherpe kritiek op het racisme van de koloniale samenleving en het seksisme in Europa en Nederlands-Indië. Dankzij haar humor zijn haar brieven een genot om te lezen. Ze maakt zich kwaad over de Nederlandse dubbele standaard ten opzichte van Javanen en bespot het paternalisme van de Nederlandse ‘ethische’ politiek, waaronder een nauwelijks verhuld racisme schuilgaat.