Een nieuwe tekst van Olivier Herter. Een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot.
Het werk volgt een ik-figuur die de vertelling als handeling aangrijpt om diens verscheurde binnenwereld en verdrongen verleden te begrijpen, ordenen en structureren. De tekst is tot stand gekomen met ondersteuning van Fonds Podiumkunsten en Nederlands Letterenfonds. Tijdens het studiowerk zet Olivier Herter samen met Luca Bryssinck de eerste stap van de geschreven tekst naar de vloer.
“Het huis is het huis is het huis. Het huis is leeg, maar ik ben gebleven dit keer. Niet voor de eerste keer ben ik thuis gebleven, maar voor het eerst ben ik in het huis gebleven dat anderen verlieten. […] Ik zit in dit lege huis. De gordijnen zijn van de muren getrokken; alleen de stofwolken, plukken haar achter weggetrokken meubels vandaan zijn overgebleven.”
Olivier Herter (1995) werkt als podiumkunstenaar, librettist en schrijver van proza, poëzie en theaterwerk. In zijn teksten exploreert hij taal als handeling in de tijd, resulterend in ritmische denkoefeningen van zoekende sprekers.
fotografie Sofie Knijff
