In 2007 maakte ’t Barre Land Gustl & Else; twee door elkaar gemonteerde monologue intérieures uit het begin van de vorige eeuw, waarin Arthur Schnitzler de koortsachtige gedachtenstroom beschrijft van twee jonge mensen die een einde aan hun leven willen maken. Gustl na de belediging van een banketbakker in de garderobe van de opera, Else omdat ze zichzelf moet verkopen om haar vader te behoeden voor een financiële ondergang. Ongecensureerde gedachten, erotische fantasieën, en theatrale doodswensen van twee hoofden in overspannen toestand.
Veertien jaar na dato stappen Margijn Bosch en Vincent van den Berg weer op het toneel en doen alles wat niet mag. Tongzoenen, aanraken, geen afstand en zelfs helemaal bloot en de blik volledig op zichzelf gericht.
Als Schnitzler de kritiek krijgt dat er geen verschil is tussen de wereld die hij beschrijft van Leutnant Gustl uit 1900 en Fräulein Else uit 1924, terwijl daartussen toch de Grote Oorlog heeft plaatsgevonden die alles heeft veranderd, zegt Schnitzler dat er in het denken van ieder afzonderlijk mens nog niet de kleinste verandering heeft plaatsgevonden.
De lente komt gauw- over een paar dagen is het zover. Lelietjes van Dalen, viooltjes – jammer dat ik er niet meer van zal genieten. (Luitenant Gustl, 1900)
Geheimzinnige zelfmoord van een jongedame uit de Weense kringen. Slechts gekleed in een zwarte avondmantel werd het mooie meisje dood aangetroffen op een ontoegankelijke plek op de Cimone delle Pala… Maar misschien vinden ze me niet… Of pas volgend jaar. Of nog later. Vergaan. Als skelet..
(Juffrouw Else, 1924)
in het archief hier
Komende jaren zet ’t Barre Land tussen de bedrijven door oude stukken opnieuw op het repertoire.
foto’s van sofie knijff
