signifying nothing

SEYTON
The queen, my lord, is dead.
MACBETH
She should have died hereafter;
here would have been a time for such a word.
To-morrow, and to-morrow, and to-morrow,
Creeps in this petty pace from day to day
To the last syllable of recorded time,
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death. Out, out, brief candle!
Life’s but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage
And then is heard no more: it is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.

macbeth/william shakespeare

SEYTON
De koningin, heer, is gestorven.
MACBETH
Zij had toch kunnen doodgaan wel wat later;
Er was tijd over, zàt, voor zulk een konde. –
Op-morgen, en op-morgen, en op-morgen, –
Zoo, kriebelig tredend, kruipt ’t van dag tot dag,
Voort naar het eindwoord des geboekten tijds;
Al onze gistrens belantaarnen gekken
De mullen doodsweg langs. uit, eindje kaars!
’t Leven is maar een zwalke schaduw; ’n pover speler,
Die ’n uur lang pronkt, zich opvreet op de planken,
Dan wordt gehoord niet meer: ’t is een geschiedenis,
Gekald door een idioot, vol klank en razing, beduiend niemendal.

vertaling jac van looy